پیرمرد لاغر و رنجور با دسته گلی بر زانو روی صندلی اتوبوس نشسته بود .

دختری جوان، روبه روی او، چشم از گل ها بر نمی داشت.

وقتی به ایستگاه رسیدند، پیرمرد بلند شد، دسته گل را به دختر داد و گفت:

می دانم از این گل ها خوشت آمده است. به زنم می گویم که دادم شان به تو.

گمانم او هم خوشحال می شود. دختر جوان دسته گل را پذیرفت و پیرمرد را نگاه کرد

که از پله‏های اتوبوس پایین می رفت و وارد قبرستان کوچک شهر می شد! 

گل زیبا به پروانه چنین می گفت:

فرار نکن ببین چقدر سرنوشت ما با یکدیگر فرق دارد!

من در جای خود می مانم و تو می روی. نگاه کن ما چقدر به ..............................

برای مشاهده متن به ادامه مطلب بروید

بگذار که همسایه های ساکت مان

نام تو را ندانند

همین زلال زرد روسری

برای پچ پچ هزار ساله ی آنان کافی ست

همان بهتر که نام تو در

لابه لای ترانه نهان باشد

همان بهتر که از میان واژه ها بدرخشی! خورشیدک من

مثل درخشش فانوس از فراسوی فاصله ها

مثل درخشش ستاره از پس پرده ی پشه بند

پشه بند

تابستان

کودکی

آه! همان بهتر که نام تو در لابه‌لای گریه ها نهان باشد