من از یک شکست عاشقانه می آیم، بگذار همه برای این اعتراف تلخ سرزنشم کنند.

شکست نه برای پنهان کردن است و نه برای پنهان شدن.

می گویند از صبح بنویس ٬از آفتاب، و من چگونه از خورشید بنویسم وقتی تمام وقت٬ باران پنجره چشمانم را شسته است.

همه دلشان نقش های مثبت می خواهد و آدم های خوشحال٬ اما من گمان می کنم این خیلی خوب است که نمی توانم ادای آدم های خوشبخت را در بیاورم .

بی ستاره ام و زرد با طعم معطر پاییز٬ که حضورش تنها معجزه لحظه های تنهایی من است.

قیمت وفا شاید گران تر از آن بود که بهانه دوست داشتنی زندگیم از عهده داشتنش بر آید.

سقف اعتماد تعمیری ست٬ مدام چکه میکند٬ آغوش ترانه ها همچنان از عطر تن او که باید پر باشد، خالی ست. نمی توانم باورش کنم، نه رفتنش و نه ماندنش را.

مهم نیست٬ تمام سرزنش ها را می پذیرم، به بهانه تولد حقایق غم انگیزی که درد را به درد می آورد و آتش را می سوزاند.

این دل دیوانه همیشه یک پادشاه مغرور حقیقی داشته است٬ اگر ترانه ها ثمره تخیل بود به جنون نمی رسید٬ اعتراضی نیست کسی که به او نمی رسد به جنون رسیده از او راضی است.

خلاصه غم سنگینی است اگر سر نخواستن دلی دعوا باشد.

اما همیشه حق با برنده ها نیست٬ می شود در عین بازنده بودن سربلند بود و او را از کوچه پس کوچه های دنیا گدایی کرد.

قرار بود حقیقت را بگویم، سخت است٬ بی علاج است٬ دانستنش آدم را کم کم می کشد٬ گریه شبانه می آورد، اما همین است، خبر کاملا ناگوار است ... اون یکی رو جز من داشت.

سکوت می کنم تا به خاک سپردن آخرین خاکستر های آرزوی بر باد رفته ام آبرومندانه باشد٬ گریه می کنم با شکوه٬ مثل اقیانوس ٬ بلند مثل اورست٬ او نمی شنود و نمی داند که ماه٬ خوشبختی مشترک همه بی ستاره هاست.

یک سوال کوچک می ماند برای پرسیدن از کسی که بی پاسخ ترین سوال فکر آشفته من است :

چی کار کرد این دل ساده م

که از چشم تو افتادم ... ؟

نظرات شما عزیزان:

هستی 68

ساعت11:59---12 شهريور 1390

سلام واقعا وبلاگتون خیلی زیباست

نام :

آدرس ایمیل:

وب سایت/بلاگ :

متن پیام:

نظر خصوصی

 کد را وارد نمایید:

 

 

 

عکس شما

آپلود عکس دلخواه: