زن سردش شد. چشم باز كرد. هنوز صبح نشده بود. شوهرش كنارش نخوابيده بود. از رخت‌خواب بيرون رفت.

باد پرده‌ها را آهسته و بي‌صدا تكان مي‌داد. پرده را كنار زد. خواست در بالكن را ببندد. بوي سيگار را حس كرد. به

بالكن رفت. شوهرش را ديد. در بالكن روي زمين نشسته بود و سيگاري به لب داشت. سوز سرما زن را در خود فرو

برد و او مچاله‌تر شد. شوهر اما به حال خود نبود. در اين بيست سالي كه با او زندگي مي‌كرد، مردش را چنين آشفته

و غمگين نديده بود. كنارش نشست.


- چيزي شده؟



جوابي نشنيد.


-با توام. سرد است بيا بريم تو. چرا پكري؟



باز پرسيد. اين بار مرد به او نگاهي كرد و بعد از مكثي گفت.


- مي‌داني فردا چه روزي است؟



-نه. يك روز مثل بقيه‌ي روزها.


-بيست سال پيش يادت هست.



مرد گفت.


زن ادامه داد.



- تازه با هم آشنا شده بوديم.


-مرد گفت: بله.



سيگارش را روي زمين خاموش كرد و ادامه داد.


-اما بيست سال پيش، پدرت به ماجراي من و تو پي برد. مرا خواست.



- آره، يادم هست، دو ساعتي با هم حرف زديد و تو تصميم گرفتي با من ازدواج كني.


- مي‌داني چه گفت؟



-نه. آنقدر از پيشنهاد ازدواجت شوكه شدم كه به هيچ چيز ديگري فكر نمي‌كردم.


مرد سيگار ديگري روشن كرد و گفت.



-به من گفت يا دخترم را بگير يا كاري مي‌كنم كه بيست سال آب‌خنك بخوري؟


- و تو هم ترسيدي و با من ازدواج كردي؟



زن با خنده گفت.


-اما پدرت قاضي شهر بود. حتما اين كار را مي‌كرد.



زن بلند شد.


گفت من سردم است مي‌روم تو.



به مرد نگاهي كرد و پرسيد:


-حالا پشيماني؟



مرد گفت. نه.


زن ادامه نداد و داخل اتاق شد.


مرد زيرلب ادامه داد. فردا بيست سال تمام مي‌شد و من آزاد مي‌شدم. آزادِ آزاد

نظرات شما عزیزان:

نام :

آدرس ایمیل:

وب سایت/بلاگ :

متن پیام:

نظر خصوصی

 کد را وارد نمایید:

 

 

 

عکس شما

آپلود عکس دلخواه: