در پشت چار چرخه ی فرسوده ای کسی
خطی نوشته بود:
« من گشته ام نبود. تو ديگر نگرد ، نيست! »

اين آيه ملال در من هزار مرتبه تکرار گشت و گشت.
چشمم برای اين همه سرگشتگی گريست.
چون دوست در برابر خود می نشاندمش.
تا عرصه ی بگو و مگو می کشاندمش.
در جستجوی آب حياتی؟ در بيکران اين ظلمت آيا ؟
در آرزوی رحم ، عدالت ، دنبال عشق؟
دوست؟…
ما نيز گشته ايم
« و آن شيخ با چراغ همی گشت»
آيا تو نيز- چون او - انسانت آرزوست؟

گر خسته ای بمان و اگر خواستی بدان:
ما را تمام لذت هستی به جستجوست.
پويندگی تمامی معنای زندگی است.
« هرگز نگرد نيست »
سزاوار مرد نيست…

نظرات شما عزیزان:

نام :

آدرس ایمیل:

وب سایت/بلاگ :

متن پیام:

نظر خصوصی

 کد را وارد نمایید:

 

 

 

عکس شما

آپلود عکس دلخواه: