چه بیهوده کاری است نشستن و گفتن . ثانیه ها را به خدمت واژه ها گرفتن و کاغذهای سفید را خط خطی کردن . 

من هنوز رفتن را نمی شناسم ، حتی یک قدم هم بر تن جاده نسائیده ام .

من هنوز نه پروانه ها را می شناسم و نه کبوتران را .

من اینجایم...

نه به آبی ترین آسمان رسیده ام و نه به بی رنگ ترین دریا . من هنوز در بند .اژه هایم . هرچه میگویم مرا بیشتر به

عذاب رهایی مبتلا می سازند.

فکر میکنم که پیش از این هم گفته ام که خواهم رفت ...!!

غروب است ! یک غروب آرام و دلتنگ.

امروز هم تمام شد و من هنوز اینجایم و بر تن سفید کاغذ ها خطوط دلتنگی ام را می نگارم ، ولی نه ، فردا ، فردا

بی تردید خواهم رفت

می روم به اوج ...

می روم تا نهایت عــــــشق ...

شاید آنجا مکانی را بیابم تا در آن لحظه ای به آن آرامش جودانه برسم . به آن گمشده ای که سالهاست بی نتیجه

در جست و جویش کوچه پس کوچه های دلتنگی را طی کرده ام . با دو بال شکسته پر خواهم زد و همچون پرستو

های مهاجر به شهر زیبای عـــــــشق پر خواهم کشید .

آری اینک این منم با کوله باری از خاطرات تلخ و شیرین و با امید به فردایی که شاید هرگز نیاید

این منم و زیر لب می گویم : « فردا خواهم رفت »

نظرات شما عزیزان:

نام :

آدرس ایمیل:

وب سایت/بلاگ :

متن پیام:

نظر خصوصی

 کد را وارد نمایید:

 

 

 

عکس شما

آپلود عکس دلخواه: