گاهی هیچ کلامی برای خالی کردن بغض های ذهنم پیدا نمیکنم.

گاهی همان بهتر است که حرف نزنی و سکوت اختیار کنی.

کسی چه میداند...شاید کسی صدای سکوتت را شنید.

شاید سکوتم دل سنگ های حیاط را لرزاند.

شاید در انتهای تلالو نور در شکسته شیشه ای فریاد دلت را دیدی.

شاید در انتهای این مسیر نه چندان دراز زندگی را یافتی

ولی افسوس که انتها همیشه انتهاست.

نظرات شما عزیزان:

نام :

آدرس ایمیل:

وب سایت/بلاگ :

متن پیام:

نظر خصوصی

 کد را وارد نمایید:

 

 

 

عکس شما

آپلود عکس دلخواه: