به شادي هاي كوچك وبزرگ وگاهي غريب مي گذردومن چشم دوخته ام به درياي پرتلاطم احساسم.

باان نفس مي كشم/زندگي مي كنم وباور مي كنم......

انگاه كه كسي صداي دل رانمي شنود مي انگارم كه فريادم!

ماچون موج هاي غريبي هستيم كه با خروش به سمت ساحل مي اييم ومي انديشيم كه اين ساحل

است كه مارا مي رهاند ازاين تلاطم ودرياي بي منتهاايي كه در درك ووسعتش درمانده ايم.

بي قرارانه خود را به ساحل مي رسانيم اما رسيدن همان وهيچ شدن همان.....ساحل مارا درنميابد

وماازدامان پرمهردريا خودراپرتاب كرده ايم به ساحل خیال....

اما گاهي خداوند خيلي دوستمان داردكه دراوج ان چه كنم چه كنم ها وترديدوشتاب براي رسيدن به

مقصودناگاه با تخته سنگهاي عظيم كنار دريابرخورد مي كنيم وسنگها با ضربه اي محكم مارابه اغوش

دريا باز ميگردانند........

بيا بدانيم كه هرگاه تخته سنگي هرچه قدرعظيم در پهناي سينه مان كوبيدماحتما نيست نشده ايم بلكه

به اغوش خدا....بازگشته ايم

نظرات شما عزیزان:

نام :

آدرس ایمیل:

وب سایت/بلاگ :

متن پیام:

نظر خصوصی

 کد را وارد نمایید:

 

 

 

عکس شما

آپلود عکس دلخواه: